Հեքիաթ Մեդվեդևից` ծերուկի, պառավի և ձկան մասին

Ռուսաստանի Դաշնության Անվտանգության խորհրդի փոխնախագահ Դմիտրի Մեդվեդևը Telegram-ի իր ալիքում արտասովոր այլաբանական պատմություն է հրապարակել։

«Էկզիստենցիալ հեքիաթ մի ծերուկի, պառավի և ձկան (ոչ Պուշկինի) մասին։

Մի մեծ ու հարուստ թագավորությունում ապրում էր մի ծերուկ` պառավի հետ։ Ծերունին սիրում էր ձուկ որսալ՝ ցանց նետելով ամենաանսպասելի վայրերում, հաճախ՝ հարեւանների ու ծանոթների մոտ։ Ակնհայտ է, որ դա նրանց դուր չէր գալիս։ Բայց նրանք համբերեցին, հարգեցին ծերունուն անցյալի արժանիքների, խորամանկության և ուժի համար: Երկար ու երկար ժամանակ նա մեծ ու փոքր ձուկ էր բռնում, լավ փող էր աշխատում ու կամաց-կամաց խելքից դուրս էր մնում։ Եվ հիմա նրա ձկնորսական երջանկությունը սկսեց փոխվել։

Ծերունին անգիտակից վիճակում գնաց օտար երկիր։ Հույս ուներ, որ հեռավոր երկրներում մեծ ձուկ կբռնի։ Եվ, ինչպես միշտ, ոչ իրենց ձեռքերով:

Նա սկսեց աղքատ ձկնորսներից պահանջել, որ իրեն ձուկ քաշեն։ Եվ նա նրանց ձկնորսական ձողեր ու ցանցեր մատակարարեց, բայց ինքը ծով չգնաց։ Նա ասաց նրանց. «Ես ծերացել եմ, տկարացել եմ. Բայց պառավի հետ երջանիկ լինելու համար ինձ շատ ձուկ է պետք։ Ինձ պետք է ամենամեծ ձուկը: Կբռնեք այնքան, քանի դեռ ձեզնից մեկը ողջ է, ոտքի վրա եւ ծովի անդունդում չի խեղդվել։

Իսկ հեռավոր երկրներից եկած հիմարներն ու խաբեբաները համաձայնեցին։ Գիշեր-ցերեկ ծերունու ու պառավի համար ձկներ ու ծովային զանազան սողուններ են բռնում։ Նրանք հույս ունեն հանել ամենամեծ ձուկը, զվարճացնել ծերունուն` պառավի հետ։ Բայց ձկները չէին բռնվում, չնայած ցանցերը նոր էին, իսկ ձկնորսական ձողերը՝ խորամանկ։ Մեկ ցեխ էր դուրս գալիս, հետո՝ ծովի խոտ։

Իսկ ծերունին ավելի քան երբևէ հուզվեց, հիշեց իր երիտասարդությունը, ուզում է լինել երկրի ու ծովի տիրակալը։ Բայց նա ծանր հիվանդ է, շատ է մտածում, շփոթվում է մտքերի մեջ, սայթաքում է ճանապարհին։

Եվ հետո ծերունին ուղարկեց իր պառավին հեռավոր երկրներ՝ ամենահեռավոր թագավորություն, որսալու ոչ թե հասարակ ձուկ, այլ ոսկե ձուկ։ Արևելյան:

Որպեսզի նա միշտ հնազանդվի նրանց, կատարի նրանց քմահաճույքները, վճարի այն, ինչքան նրանք ցանկանան։

Այդ թագավորություն-պետությունը հասավ տարեց կինը։ Դուրս եկավ ծով: Պահանջում էր, որ իրեն սկուտեղի վրա ոսկե ձկնիկ տան` հենց այս պահին։ Կապույտ ծովը, լսելով այնպիսի անհեթեթություն, դիվային լկտիություն, խելագար ճառեր, բարձրացավ, փրփրեց։ Նրա զայրացած ալիքները ուռչում էին, ոռնում սարսափելի ոռնոցով։

Եվ ահա, մի ձուկ լողաց օվկիանոսից: Ոչ թե պարզ, այլ ոսկեգույն, արևելյան: Եվ նրա հետ կա կետ ձուկ, մանգաղ և մուրճ ձուկ: Դաժան, սարսափելի: Ատամներ են կտտացնում, պառավին քիչ է մնում պատառ-պատառ անեն, պատռեն։ Պառավն այդ ժամանակ լրջորեն վախեցավ։ Ոսկե ձկնիկը քմծիծաղ տվեց, կարճ նայեց պառավի աչքերին։

Այո, նա ոչինչ չասաց, նա պարզապես թափահարեց իր պոչը ջրի մեջ` փոթորկված ջրով լվալով պառավին:

Պառավը դատարկաձեռն տուն վերադարձավ։ Իսկ նրա հիվանդ ծերունին նստած է ափին, կույր աչքերն է պտտեցնում, շրթունքները շարժում, բայց նա չի ճանաչում իր պառավին: Իսկ նրա դիմաց ընկած է կոտրված տաշտը։

Բայց սա դեռ ավարտը չէ»: