- 05/08/2022
ԱՅՍ ԱՆԳԱՄ ԷԼ ՊԱՏԵՐԱԶՄԸ ՉՍՏԱՑՎԵՑ, ՍՊԱՍԵՆՔ ՀԱՋՈՐԴ ՓՈՐՁԻՆ
Եվ այսպես, հերթական անգամ Արցախի շուրջ իրավիճակը կտրուկ շիկացավ եւ, կարծես, նորից սկսում է հանդարտվել: Ի՞նչ է կատարվում, մինչեւ ե՞րբ պետք է նման փաստերի բախվենք: Կամ ինչպե՞ս հասկանանք այս «տարօրինակ» փաստը. Հայաստանի վերջին զինվորներին դուրս են բերում Արցախից, երբ այնտեղ բախումներ են: Կամ, Արցախում մասնակի զորահավաք են անցկացնում, իսկ Նիկոլը չգիտես որտեղ է…
ԻՆՉ ՏԵՂԻ ՈՒՆԵՑԱՎ
Այսպիսով, ի՞նչ տեղի ունեցավ: Հայկական կողմը մեղադրում է Ադրբեջանին, վերջինս՝ Հայաստանին, եւ հիմնականում այդ մեղադրանքները հայտնի են, չկրկնենք: Իսկ ահա արցախյան գործընթացում հիմնական կողմ դարձած Ռուսաստանից, ավելի կոնկրետ՝ Կրեմլին մոտ կանգնածի համարում ունեցող փորձագիտական աղբյուրներից, մասնավորապես՝ «MiG» («Մայոր եւ գեներալ») «Telegram» ալիքի հեղինակները վերլուծել են Ղարաբաղում սրման հետ կապված իրավիճակը:
«Ոչ մի գերբնական եւ մեգաանհանգստացնող բան տեղի չի ունենում, թեեւ, ցավոք, զոհեր կան:
Այսպիսով: Եռակողմ համաձայնագիրը պարունակում է կետ Լաչինի միջանցքի վերաբերյալ, որը կապ է ապահովում Լեռնային Ղարաբաղի եւ Հայաստանի միջեւ: Դրանում նշվում է, որ պետք է հայտնվի շարժման նոր երթուղի, որտեղ կվերաբաշխվի մեր զորախումբը: Լաչինի հին ճանապարհը մարզկենտրոն Լաչինի եւ երեք բնակավայրերի հետ միասին անցնելու է ադրբեջանցիներին:
Արդեն գոյություն ունեցող ճանապարհից դեպի հարավ նոր ճանապարհն ադրբեջանական կողմը կառուցել է: Բայց երթուղու գործարկումը տեղի կունենա միայն այն բանից հետո, երբ Հայաստանում սահմանամերձ հատվածում հայերը մի հատված կկառուցեն` այս նոր ճանապարհը Գորիսի տարածաշրջանի մայրուղու հետ կապվելու համար: Այն դեռ չկա:
Ադրբեջանցիները նաեւ անհանգստացած են, որ հայ զինծառայողները, որոնք եռակողմ համաձայնագրով արդեն պետք է դուրս բերվեին Ղարաբաղից, անցուդարձ են անում Լաչինի գոյություն ունեցող ճանապարհով: Եվ հենց դրա համար էլ ադրբեջանցիները ցանկանում են գրավել Սարիբաբայի բարձունքը, որտեղից երեւում է Լաչինի ողջ միջանցքը:
Բարձրության վրա կա երեք հայկական դիրք: Նախօրեին (օգոստոսի 2-ին- հեղ.) մեր խաղաղապահները հետ են պահել ադրբեջանական կողմին այս բարձունքի հատվածում առաջխաղացումից: Կարծես ադրբեջանցիները համաձայնել են սպասել Հայաստանի տարածքում նոր երթուղու մի հատվածի բացմանը: Սակայն երեկ առավոտյան Ադրբեջանի պաշտպանության նախարարությունը հայտարարեց, որ հարեւան Քելբաջարի շրջանի ադրբեջանական դիրքերը Սարիբաբում հայկական դիրքերից գնդակոծվել են, ինչի արդյունքում ադրբեջանցի զինծառայող է զոհվել:
Խաղաղապահները չեն կարող ո՛չ հաստատել, ո՛չ հերքել այս տեղեկությունը: Այդ ընթացքում երեք «Բայրաքթար>> հարձակվել է` Սարիբաբում հայկական դիրքերի վրա: Հայերն ասում են, որ զոհ ու վիրավոր ունեն: Ադրբեջանցիներն ասում են, որ սա հատուցում է…»:
Այն, որ հենց օգոստոսի 2-ին վերջին հայկական ուժերին Արցախից դուրս բերեցին եւ արագորեն զորացրեցին (թեեւ մեծ հարց է, թե նման իրավունք ով ունի), իր հերթին է ակնարկում, որ բախումների առաջին օրը հստակ պայմանավորվածություններ ձեռք են բերվել: Եվ այս դեպքում հարց է ծագում՝ իսկ ո՞ւմ էր պետք օգոստոսի 3-ի բախումը: Կա վարկած, որ դա Ալիեւին էր պետք, կա նաեւ վարկած, որ՝ Նիկոլին, որոնց դեռ կհասնենք: Սակայն չկա որեւէ վարկած, որ այդ հետագա սրացումը ռուսական կողմին պետք էր: Այն պարզ պատճառով, որ հիմա Մոսկվայի համար ծայրահեղ կարեւոր է, որ որեւէ սրացում մեր տարածաշրջանում տեղի չունենա, ինչը կարող է իր համար վերածվել «երկրորդ ճակատի»…
ԱՐԵՎՄՏԱՄՈԼՆԵՐՆ ԱՆՑՆՈՒՄ ԵՆ ԳՐՈՀԻ
Բայց ահա վերջին պարզ փաստը «չտեսնելով», հայկական արեւմտամոլական ու նրանց յուրային լրատվական շրջանակները չհապաղեցին հերթական հարվածն ուղղել խաղաղապահներին, ըստ այդմ՝ Մոսկվային: Օրինակ, ոմն Իոաննիսյանը ֆեյսբուքյան իր էջում գրել է. «Եթե Ռուսաստանը միջոցներ չձեռնարկի Արցախի հայությանը պաշտպանելու համար, ապա Հայաստանն ու հայ ժողովուրդը այլեւս որեւէ մոտիվացիա չեն ունենալու Կրեմլին, ՀԱՊԿ-ին ու ԵԱՏՄ-ին «ցտեսություն» չասելու համար: Ռուսաստանին պետք է հիշեցնել, որ նա Ղարաբաղում զորք ունի ոչ միայն իր աշխարքաղաքական շահերը սպասարկելու, այլեւ խաղաղությունը պաշտպանելու համար: Արցախի վերեւում արդեն «Բայրաքթարներ» են թռչում, ու ռուսական բանակի վեջին չի…»:
Իհարկե, ստում է Իոաննիսյանը. եթե ռուսների «վեջին չլիներ», առաջին իսկ օրն ազերիները պարզապես կգրավեին Լաչինը, իսկ հաջորդ օրը՝ Ստեփանակերտը: Առավել եւս, որ նման տարաբնույթ իոաննիսյանների այդքան սիրելի ԱՄՆ-ն այս բախումներին ընդամենը միայն արձագանքեց, թե՝ «Մենք կոչ ենք անում անհապաղ քայլեր ձեռնարկել լարվածությունը նվազեցնելու եւ հետագա սրացումից խուսափելու համար…»: Այն էլ՝ Պետդեպարտամենտի մամուլի ծառայության ղեկավար Նեդ Փրայսի մակարդակով, որի կոչերի վրա Ալիեւը հաստատ թքած ունի: Չնայած, ինչու թքի, եթե սույն Փրայսը մի կես բառ անգամ չի ասում, որ Ադրբեջանը հարձակվել է Արցախի վրա:
Ամերիկացիներին եւս դեռ կվերադառնանք: Մինչ այդ, նաեւ տեսնենք այս պարզ փաստը. այսպիսով, ոմն Իոաննիսյանը եւս մեկ անգամ ի ցույց դրեց, թե հայաստանյան արեւմտամոլների ուզածը որն է. որ Հայաստանը «ցտեսություն» ասի ՀԱՊԿ-ին եւ ԵԱՏՄ-ին՝ փորձելով ներկայացնել, թե այդ կառույցներում մեր երկրի մնալու միակ մոտիվացիան Արցախում խաղաղապահների առկայությունն է: Եվ պարզ հարց է ծագում. եթե 2020թ. նոյեմբերի 9-ին խաղաղապահներն Արցախ չմտնեին, ազերիները գրավեին Ստեփանակերտը, ըստ հիշատակվածի՝ Հայաստանը հենց այդ պահի՞ն ՀԱՊԿ-ում եւ ԵԱՏՄ-ում մնալու որեւէ մոտիվացիա չէր ունենալու, այսինքն՝ նոյեմբերի 10-ին հայտարարելու էր այդ կառույցներից դուրս գալու մասին. նիկոլյան համակարգին շատ մոտ կանգնած Իոաննիսյանի ասածից հենց նման տրամաբանություն է բխում: Այսինքն, որ նույն ռուսներն արդեն 30 տարի նաեւ Հայաստանի արեւմտյան սահմանն են պահում, դա մոտիվացիա չէ՞:
Միայն այս հայտարարությունն արդեն իսկ բազում էական փակագծեր է բացում, որն այլ խոսակցության թեմա է: Մինչ այդ, նկատենք, որ իրենց հերթին խաղաղապահների դեմ նաեւ «ատամ են կռճտացնում» ՀՀ ԱԳՆ-ն, Նիկոլը: Այսպես, ըստ Միրզոյան Արարատի ղեկավարած «կանտորայի». «Նմանօրինակ ագրեսիայի եւ հրադադարի խախտման դեպքեր են հանդիսանում այս տարվա մարտի 24-ին ադրբեջանական զինված ուժերի անօրինական առաջխաղացումը Փառուխ գյուղի ուղղությումբ, 2020 թվականի դեկտեմբերին 11-ին Խծաբերդ եւ Հին Թաղեր գյուղերի ուղղությամբ ձեռնարկված գրոհը, որոնք նույնպես գտնվում են Լեռնային Ղարաբաղում ՌԴ խաղաղապահ զորախմբի պատասխանատվության գոտում…»: Ու նույն ոճի մեջ է Նիկոլը. «2020-ի դեկտեմբերի 11-ին Ադրբեջանի կողմից Խծաբերդ եւ Հին Թաղեր գյուղերի գրավումը եւ հայ զինծառայողների գերեվարումը ռուս խաղաղապահների ներկայությամբ եւ թողտվությամբ, 2022-ի մարտի 24-ին ԼՂ Փառուխ գյուղի գրավումը կրկին ՌԴ խաղաղապահների ներկայությամբ, շփման գծի երկայնքով հրադադարի ռեժիմի շարունակական եւ ահագնացող խախտումները, ԼՂ հայությանը խաղաղապահների ներկայությամբ ֆիզիկապես եւ հոգեբանորեն ահաբեկելու դեպքերը պարզապես անընդունելի են…»: Սա անգամ սեփական մեղքերը, այդ թվում՝ Խծաբերդի եւ Հին Թաղերի ավանտյուրաները խաղաղապահների վրա բարդելու փորձ չէ, սա արդեն բացահայտ հակառուսականություն է, եւ այն դեպքում, երբ Արցախի ԱԳ նախարար Դավիթ Բաբայանը պարզ զգուշացրեց՝ ռուսներին հասցված ցանկացած հարված առաջին հերթին ուղղված է Արցախի դեմ:
ՆԻԿՈԼՆ ԱՅԴՊԵՍ ԷԼ ՉԻ ԿՈՂՄՆՈՐՈՇՎՈՒՄ
Այսպիսով, կարծես թե հերթական անգամ ակնհայտ է դառնում, թե ինչ են ուզում հայաստանյան արեւմտամոլները. Հայաստանի դուրս գալը ՀԱՊԿ-ից, որին, հասկանալի է, գրեթե անմիջապես կհաջորդի թուրքական էքսպանսիան: Դա գործնականում նույնն է, ինչը բխում է ԱՄՆ-ից եկած տարբեր մեսիջների վերլուծումից:
Նիկոլը վերջնականապես այս դա՞շտ է տեղափոխվել: Խաղաղապահների դեմ «ատամ կռճտացնելը», իհարկե, նման ակնարկի տեսք ունի: Բայց մյուս կողմից էլ Նիկոլը հայտարարում է նաեւ. «Մեր կարծիքով Հայաստանի եւ Ռուսաստանի ստորագրությունը բավարար են այդ մանդատն ամբողջությամբ իրագործելու համար: Իսկ եթե ոչ, ապա պետք է միջոցներ ձեռնարկել այդ մանդատը միջազգայնորեն հաստատելու կամ խաղաղապահներին ավելի լայն միջազգային մանդատով օժտելու ուղղությամբ…»: Այսինքն, որ խաղաղապահների լիազորությունները մի բան էլ պետք է ավելացնել, թեեւ «միջազգային մանդատ» ասվածը միգուցե ռուսների սրտովը չլինի:
Եվս մեկ նյուանս. ընդամենը երկու ամիս առաջ Նիկոլը որպես գրեթե կայացած փաստ էր ներկայացնում, թե Բերձորը՝ հարակից գյուղերով պետք է հանձնել Ադրբեջանին: Դեռ այդ ժամանակ էր, որ ինչպես մեր էջերում, այնպես էլ՝ «Ուժեղ Հայաստան՝ Ռուսաստանի հետ» շարժումը պաշտոնական հայտարարությամբ այն թեզն առաջ տարավ, որ դա կլինի նոյեմբերի 9-ի եռակողմ համաձայնագրի կոպիտ խախտում: Նախ այն իմաստով, որ Ադրբեջանի կառուցած այլընտրանքային ճանապարհը արդեն իսկ եռակողմ համաձայնագրի խախտում է: Այսինքն, ըստ համաձայնագրի, կողմերը (այդ թվում՝ Ռուսաստանը) երեք տարվա ընթացքում միայն պետք է կազմեն եւ համաձայնեցնեն նոր երթուղու նախագիծը, որից հետո նոր կարող է սկսվել շինարարությունը: Մինչդեռ, եթե Ադրբեջանի կառուցած ճանապարհը հաստատված նախագիծ է, ապա պետք է մատնանշել՝ այդ ում կողմից է հաստատվել: Եվ հետո. անգամ նոր ճանապարհը կառուցելու դեպքում ոչ ոք իրավունք չունի հեռացնել այդ բնակավայրերի բնակչությանը, եթե անգամ նրանք չցանկանան Ադրբեջանի քաղաքացիություն ընդունել: Թեկուզեւ հաշվի առնելով, որ նույն եռակողմ փաստաթղթում ոչ թե մարդկանց այստեղից-այնտեղից հեռացնելու, այլ, ընդհակառակը, փախստականների վերադարձի հստակ կետ կա, եւ դա քաղաքացիության մասով որեւէ սահմանափակում չի ենթադրում:
Եվ ահա, թեեւ ընդամենը երկու ամիս առաջ Նիկոլի մոտ Լաչինը միանշանակ հանձնելու նոտաներ էին նկատվում, այնտեղ անգամ ապամոնտաժման աշխատանքներ էին սկսվել, բայց ահա հիմա արդեն ՀՀ ԱԳՆ-ի մոտ տեսանելի են նաեւ մեր այդ ներկայացրած հիմքերը. « Ինչպես հստակ սահմանում է նոյեմբերի 9-ի հայտարարությունը՝ կողմերի (այսինքն՝ Ռուսաստանի Դաշնության, Հայաստանի Հանրապետության եւ Ադրբեջանի Հանրապետության) համաձայնեցմամբ առաջիկա երեք տարվա ընթացքում կորոշվի Հայաստանի հետ Լեռնային Ղարաբաղի կապն ապահովող Լաչինի միջանցքով երթեւեկության նոր երթուղու կառուցման պլանը, ռուսական խաղաղապահ զորակազմի հետագա վերատեղաբաշխմամբ՝ այդ երթուղու պահպանության համար: Ընդգծում ենք, որ մինչ օրս եռակողմ ձեւաչափով հաստատված նման պլան չկա…»: Ու մոտավորապես նույնը հայտարարեց նաեւ ՀՀ ԱԽՔ-ը:
Ավելին, ըստ մեր աղբյուրների, նույն տեսլականը ներկայումս նաեւ ռուսական կողմի համար է դարձել առանցքային. ճանապարհը պետք է կառուցել ըստ եռակողմ պայմանագրի, իսկ մարդկանց տարհանելու մասին խոսք անգամ չի կարող լինել: Հակառակ փորձերը կընկալվեն որպես եռակողմ համաձայնագրից շեղում: Ընդ որում, կան նաեւ լուրեր,որ այս վերջին բախումների ժամանակ որոշ քաղաքացիներ փորձել են դուրս գալ Լաչինից, սակայն խաղաղապահները վստահեցրել են, որ իրենք խնդիր չեն ունենալու եւ կարող են հանգիստ մնալ իրենց տներում:
Ուրեմն, ի՞նչ փոխվեց:
Այստեղ տեղին կլիներ վերադառնալ «Մայոր եւ գեներալ» տելեգրամյան ալիքի հիշատակված հրապարակման վերջին դրվագին, որում ասվում է. «Ուզում ենք ուշադրություն հրավիրել. հաշվի առնելով, թե ԶԼՄ-ներն ինչպես են շիկացնում տեղի ունեցածը, պետք է նշենք, որ «Լեռնային Ղարաբաղում պատերազմը»` «ՉԺՀ-ն հարձակվում է Թայվանի վրա», կամ «նոր պատերազմ Կոսովոյում» շարքից է… Ադրբեջանը ցանկանում է, որ ռուս խաղաղապահները նույնպես հեռանան Ղարաբաղից: Բայց սա արդեն շատ վիճելի հարց է»:
Թե դեպի ուր է մատնանշում ղարաբաղյան իրադարձությունները Թայվանի եւ Կոսովոյի հետ համեմատելը, երեւի միանգամայն պարզ է՝ Վաշինգտոն: Դա նաեւ ակնարկ է, որ Արցախին վերաբերվում են նույն լրջությամբ, ինչ թվարկված ու մյուս առանցքային ուղղություններին: Ու այս ֆոնին այն, որ կտրուկ ակտիվացան հայաստանյան արեւմտամոլները՝ ընդհուպ օրակարգ բերելով ՀԱՊԿ-ից Հայաստանի դուրս գալու թեման, դա էլ նույն տրամաբանության մեջ է՝ Վաշինգտոնը ուզում է մեր տարածաշրջանում դիրքերն ամրացնել, իսկ դրա համար լավ միջոց կարող է լինել պատերազմը: Այս ֆոնին, հասկանալի է նաեւ, թե ինչու միանգամից ակտիվացավ նաեւ Իրանը՝ սկսելով զորքեր տեղաշարժել դեպի Ադրբեջանի սահման:
Այս իրավիճակում, իհարկե, ռուսների համար միանգամայն կարեւոր է դառնում ռազմավարական տեսանկյունից կարեւորագույն նշանակություն ունեցող Լաչինը պահելը, եւ նոյեմբերի 9-ի համաձայնագիրն այդ հնարավորությունը տալիս է: Իսկ եթե ռուսների մոտ կա նման վճռականություն, ապա Նիկոլին մնում է գոնե հրապարակային դաշտում այդ ուղղությամբ խաղալ: Անկախ նրանից, որ երկու ամիս առաջ հանգիստ հանձնում էր Լաչինը:
Հասկանալի է, այս դեպքում Ալիեւն է նյարդայնանալու. գրեթե շահած պարտիա, բայց հիմա չգիտես որ ուղղությամբ գնալ: Այն դեպքում, երբ շտապել է պետք. ԱՄՆ-ն ուր որ է՝ կմտնի նախընտրական քաոս, ռուսները սկսել են ակտիվանալ Ուկրաինայում, եւի չգիտես որքան Զելենսկին կձգի: Իսկ ահա «մեծ եղբայր» Էրդողանը վաղը գալիս է Պուտինի մոտ, ու եթե այնտեղ այնպիսի վերջնական պայմանավորվածությունների գան, որոնք պարզապես բացառեն այս հատվածում ամեն մի սրացում, Ալիեւն իր նորակառույց ճանապարհով հանդերձ կհայտնվի բավականին անլուրջ վիճակում:
Կարճ ասած, ամերիկացիները կարծես թե շատ են ուզում, բայց այս անգամ էլ չի ստացվում: Չնայած, եւս մեկ անգամ կրկնենք, այս սրացումների՝ այս կամ այն կողմ գնալու բանալին Սոչիում է՝ Պուտին-Էրդողան բանակցային սեղանի վրա:
ՔԵՐՈԲ ՍԱՐԳՍՅԱՆ