Սասունիս անմահանալու լուրը լսելուց անմիջապես հետո ես մահացա, ես շնչում էի, բայց չէի ապրում․ Հերոսածին մայր

<<Մինչև 2016թ ապրիլի մեկը ես երջանիկ մարդ էի, ունեի լիարժեք ընտանիք, սիրված և հարգված կին, մայր և տատիկ էի։ Երբ աշխատանքից տուն էի մտնում և Սասունը տանն էր լինում, ժպիտը դեմքին ընդառաջ էր գալիս, գրկում ինձ, համբյուրում և հարցնում մամ ջան ո՞նց ես (ջանը պարտադիր)։ Ի դեպ մեր տանը սովորույթ էր տանից դուրս գալուց և տուն մտնելուց պետք է գրկեինք միմիանց։ Այդ ժամանակ ես իսկապես շատ երջանիկ էի։ Ապրիլը գլխիվայր շուռ տվեց մեր կյանքը>>,- վերհիշելով երջանիկ օրերը հերոս որդու՝ հաղթանակած հերոս Սասուն Մկրտչյանի հետ, պատմում է հերոսածին մայրը՝ տիկին Նարինեն։

-Ապրիլի երեքին Սասունիս անմահանալու լուրը լսելուց անմիջապես հետո ես մահացա, ես շնչում էի, բայց չէի ապրում, կարծես վերացած լինեի աշխարհից, շատ դժվար էին անցնում օրերն ու ամիսները, ապրում էի առանց ոչ մի բան հասկանալու, միայն մեծ, շատ մեծ ցավ էի զգում իմ սրտում, սպասում էի, կարոտում էի, գնում էի Եռաբլուր բայց ինձ թվում էր ուր որ է Սասունը կգա Արցախից։ Աննկարագրելի և անբացատրելի դժվար է ու ցավոտ, երբ զավակ ես կորցնում, կարծես քո սիրտը ճաքած լինի ու կաթիլ կաթիլ արյունը հոսի։ Ես հիմա ապրում եմ լրիվ ուրիշ կյանքով, փոխվել են կյանքի արժեքները, գույները սև և մոխրագույն են դարձել։ Սասունը երբ տանն էր մեր տունը լիքն էր, ինքը շատ դրական էր, իր հետ չէիր ձանձրանա, չէիր տխրի, հետաքրքիր էր, քեզ լիքն էիր զգում, իսկ հիմա դատարկ ու սառն են մեր տան պատերը, միայն թոռնիկներս երբ գալիս են, այդ ժամանակ է աշխուժանում մեր տունը։ Հիմա ապրում եմ իմ դստեր և իր բալիկների համար, այս կյանքից ուզում եմ միայն խաղաղություն և առողջություն։